Zamek Piastowski

Gród wzmiankowany w Kronice Galla Anonima we wpisie datowanym na rok 1108. Pierwsze partie ceglane powstały prawdopodobnie w połowie XIII wieku. Przypuszcza się, że pierwsza wzmianka o raciborskim grodzie powstała około 845 roku w nocie zwanej Geografem Bawarskim. Wspomina ona o plemieniu Gołężyców (org. Golensizi) zamieszkującym dorzecze Górnej Odry, które posiadało tam pięć grodów. Na podstawie badań przypuszcza się, że jednym z tych grodów był właśnie Racibórz. Domniema się także, że mogło tu być Eburium, legendarna stolica Kwadów. Utwór łaciński Commentarius belli adversum Turcas ad Viennam... autorstwa Wespazjana Kochowskiego, który omawia wyprawę Jana III Sobieskiego pod Wiedeń tak opisuje 24 sierpnia, dzień kiedy król zawitał na raciborskim zamku. Zamek posiada zarówno elementy gotyckie, jak i renesansowe, z cechami stylowymi, które w znacznej mierze zostały już zatarte. Wszystkie budynki są murowane z cegły i otynkowane.

Muzeum

Muezum powstało w 1927 roku, od 1990 roku jest jednostką organizacyjną Gminy Racibórz. Jest tam około 30 tysięcy eksponatów archeologicznych, historycznych, etnograficznych oraz z dziedziny sztuki i rzemiosła artystycznego. Dyrektorem jest mgr Joanna Muszała-Ciałowicz. Muzeum w Raciborzu miało swój początek około 1819 roku, kiedy powstało Gimnazjum Królewsko-Ewangelickie. Wtedy rozpoczęto gromadzenie różnych przedmiotów, które były wykorzystywane przez wykładowców jako pomoce naukowe do nauczania młodzieży. Do pewnego czasu gromadzili je w swoich pracowniach, segregując na kategorie tematyczne i przydzielając do danego działu (Historii Naturalnej, Numizmatyczny, Sztuki i Starożytności, Rysunków, Matematyczno-Fizyczny, Geograficzny, Muzyczny i Sztuki Pomnikowej). Potem jednak powstał pomysł utworzenia Muzeum w Raciborzu, aby można było udostępnić zbiory szerszej publiczności. Władze miejskie poparły inicjatywę i przeznaczyły na ten cel pokościelny budynek, który od 1911 roku niszczał nieużytkowany. Oficjalne otwarcie muzeum odbyło się 4 grudnia 1927 roku. W budynku, oprócz eksponatów należących do muzeum, pokazano również bogate zbiory archeologiczne należące do Prowincjonalnego Urzędu ds. Opieki nad Zabytkami Kultury i Prehistorii. Mieściła się tam również biblioteka.

Kościoły

Kościół Św. Jana Chrzciciela - Neogotycki kościół parafialny parafii św. Jana Chrzciciela położony w Raciborzu–Ostrogu przy ulicy Morawskiej 1. Obecny budynek wzniesiony został w latach 1856–1866. Ciągle jeszcze trwają spory co do dokładnej daty powstania kościoła na Ostrogu. Jednak, jak podają teksty źródłowe, kościół ten został wzniesiony w XIII wieku. Funkcjonował, podobnie jak w Strzegomiu, Wleniu oraz Opolu jako kościół grodzki (poza obrębem fortyfikacji grodowych). Wezwanie św. Jana Chrzciciela na Śląsku było w owym czasie dość rzadkie. Za najbardziej prawdopodobną hipotezę przyjmuje się, iż Janowi Chrzcicielowi poświęcona była pierwotnie kaplica zamkowa, która to została "przeniesiona" poza tereny zamku i funkcjonowała jako odrębny kościół. W 1856 r. postanowiono wznieść nowy kościół. Ten, który już istniał, wymagał kapitalnego remontu, a stale rosła liczba wiernych. Postanowiono postawić nową budowlę obok istniejącego kościoła oraz zdecydowano o wzniesieniu budowli w stylu neogotyckim.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - Rzymskokatolicki kościół parafialny w Raciborzu, w województwie śląskim. Należy do dekanatu Racibórz diecezji opolskiej. Mieści się przy ulicy Adama Mickiewicza. To tzw. kościół farny – najstarszy w Raciborzu. Jest to jeden z najstarszych kościołów parafialnych na Górnym Śląsku, jedyny, która zachował cechy typowe dla stylu wczesnogotyckiego. Według tradycji świątynia powstała w 1205 roku za rządów księcia Mieszka I Plątonogiego. Budowniczymi świątyni byli osiedlający się w Raciborzu przybysze z terenów Niderlandów – Flamandczycy i Walonowie. Pierwotny kościół w większości spłonął w 1300 roku, lecz szybko go odbudowano. Z tego okresu pochodzi nawa główna z gwiaździstymi sklepieniami we wschodniej części oraz prezbiterium z unikalnymi cechami wczesnego śląskiego gotyku.

Kościół pw. św. Jakuba – podominikański kościół pochodzący z XV wieku, który znajduje się na rynku w Raciborzu. Kościół św. Jakuba to jedyna pozostałość po klasztorze dominikanów. Jego powstanie wiąże się ze sprowadzeniem zakonu Dominikanów około 1258 roku. Prawdopodobnie w tym samym roku został konsekrowany przez biskupa wrocławskiego Tomasza I. Obecny wygląd budowli pochodzi z początków XV wieku, po pożarze z 1300 roku. Dzisiejszy główny układ architektoniczny powstał w wyniku przebudowy zakończonej w roku 1655, po pożarze z 1637 roku. Data odbudowy wraz z herbem Odrowążów, z których wywodzą się śląscy dominikanie – św. Jacek i błogosławiony Czesław widnieją na kamiennej ościeżnicy drzwi prowadzących od północnej strony na chór.

Parki

Park im. Miasta Roth (zwany także parkiem łabędziowym, dawniej Eichendorffpark od nazwiska poety Josepha von Eichendorffa) – park w Raciborzu, położony w dzielnicy Nowe Zagrody pomiędzy ulicami Opawską, Bema i Kochanowskiego, na terenie dawnego cmentarza katolicko-ewangelickiego. Nazwa parku została nadana ku czci miasta Roth w Bawarii, z którym Racibórz ma podpisaną umowę partnerską. Na terenie parku znajduje się staw o powierzchni około 10 000 m², na którym znajduje się zadrzewiona wysepka. Park ma rozbudowaną sieć ścieżek spacerowych oraz ogrodzony plac zabaw dla dzieci, nie ma jednak oświetlenia. W parku znajdują się cztery pomniki przyrody objęte ochroną prawną: bluszcz pospolity, cypryśnik błotny, grab pospolity oraz jesion wyniosły. Staw zasilany jest ze sztucznego strumienia, a także fontanny, o trzech dyszach, z których woda tryska pod ciśnieniem na wysokość 12 metrów. Przy stawie znajduje się również zabytkowy, odremontowany budynek szaletu, którego dach stanowi taras widokowy.

Park Zamkowy – park w Raciborzu, położony w centrum miasta, na prawym brzegu Odry, w dzielnicy Ostróg. Okala raciborski zamek oraz stadion OSiR-u. Znajduje się w nim pomnik Powstańców Śląskich, odsłonięty w 1958 roku, w miejscu, w którym Niemcy pochowali uczestników III powstania śląskiego. Park leży na terenie dawnego wierzbowo-topolowego lasu łęgowego. Niektóre rosnące w nim okazy są pozostałością po tym lesie i rosną zupełnie naturalnie. Osobliwością przyrodniczą parku jest ponad 20 okazów topoli czarnej, będących pozostałościami po rosnącym kiedyś na terenie parku nadodrzańskim lesie łęgowym. Obwody pni tych drzew mają od 4 do ponad 6 m, wysokością znacznie przekraczają 20 m, a najstarsze z nich liczą sobie ponad 200 lat. Nie cieszą się najlepszym stanem zdrowotnym – niektóre konary drzew są obłamane, pnie dziuplaste i wypróchniałe, a kora obłupana. Na części drzew spotkać można rzadko spotykane tumorzaste obrzęki.